Pure Beauty 1.

Dzisiaj opowiadanie, które zaczęłam pisać stosunkowo niedawno; uważam, że to, co się przytrafiło Uru, mogło spotkać każdego z nas. Ostrzeżenia? Przekleństwa, występowanie alkoholu i używek, jak również pewnych plotek a propo życia w świecie mody. Enjoy.

 

Studenci słyną głównie z dwóch rzeczy: z picia i dla odmiany z picia; wyjątkiem od tej reguły na pewno nie był pewien rudowłosy młodzieniec, który leżał pijany na ławce w parku w środku nocy. Na brzuchu spoczywała jego lewa dłoń, a prawa zwisała bezwładnie, sprawiając wrażenie należącej do trupa. Gdyby ów człowiek posiadał w mózgu barierę, którą posiadają normalni ludzie potrafiący powiedzieć sobie „stop”, najpewniej nie skończyłby w ten sposób. Miał szczęście; akurat ten park zostawiono w spokoju, tak, że chłopak mógł spać.

Aż do wschodu słońca.

Wtedy rozchylił powieki, przesuwając dłoń z brzucha na oczy, by choć trochę zminimalizować skutki zaatakowania przez promienie słoneczne. Nie miał siły się podnieść, na dodatek bolała go głowa. Jaki mamy dzisiaj dzień? Ach tak, piątek. Idealna pora na leczenie kaca, zwłaszcza, że na dziesiątą miał pierwszy wykład. Cudownie.

-Kurwa mać – jęknął, masując skronie z nadzieją, że to coś pomoże. Powoli, jakby się bał, że zemdleje, podniósł się do pozycji siedzącej. Zmarszczył nieszczęśliwie brwi, chcąc tym samym przekazać całemu światu, że jest tak cholernie pokrzywdzony przez los i swoją skłonność do picia, a kac sam w sobie jest karą. No i oczywiście ta pieprzona odpowiedzialność, której był pozbawiony, jeśli chodziło o siebie samego. Do diabła z nią. Najważniejsze było przypomnienie sobie, co właściwie się działo i dlaczego wylądował w parku. Mrugał zawzięcie powiekami, naiwnie myśląc, że to coś pomoże.

W końcu pomogło.

Miał wrażenie, że poraziła go lampa błyskowa aparatu fotograficznego i to właśnie ona przywróciła wszystkie wspomnienia z minionej nocy. Widział to, niczym ujęcia z jakiegoś filmu; jak założył się, że wypije dziesięć kieliszków wódki naraz, po czym zapije to winem. Zrobił to, a co najgorsze, wciąż było mu mało, więc sięgnął po kokosowy rum, który zrobił z mlekiem. Rum był z wiórkami kokosa, które utkwiły mu w zębach; gdy sobie o tym przypominał, przesunął językiem po obu rzędach zębów. Kokos wciąż tam tkwił.

Co się działo później? Położył się na kanapie, twierdząc, że potrzebuje chwili dla siebie. Mocno kręciło mu się w głowie, a nogi odmawiały powoli posłuszeństwa. Koledzy tego nie rozumieli. Akira wciąż go namawiał, by wstał, a Takanori ocierał się o niego namiętnie, mocno pijany i zarumieniony. Żeby się o niego otrzeć, oczywiście musiał wejść na bogu ducha winnego Shimę, którego często winił za całe zło na tym świecie, poza chwilami, kiedy był pijany. Gdy jednak był trzeźwy, potrafił obwinić go o wojnę w Afganistanie, krach na giełdzie, a nawet za mszyce na kwiatkach jego babci. Takanori był dość kreatywny, gdy chodziło o obwinienie kogoś.

Tylko jakim cudem znalazł się w parku? To dotarło do niego dopiero po kilku minutach; wyszedł na papierosa i po prostu z niego nie wrócił. Zawędrował do pobliskiego parku, a znajdując w nim spokój, położył się na ławce i zasnął.

-Co jeszcze mam zrobić, byś zwrócił na mnie uwagę?

Uniósł powoli głowę, słysząc to pytanie; dopiero w tej chwili dostrzegł czarnowłosego, mniej więcej w jego wieku mężczyznę, który stał przed nim z aparatem fotograficznym w rękach. Shima nie potrafił zrozumieć, o co chodzi temu człowiekowi, a naprawdę próbował. Próbował również nie przywalić mu, chociaż miał na to dużą ochotę.

-Świecenie mi po oczach lampą błyskową na pewno sprawi, że cię polubię. - warknął, przyciskając kąciki oczu. Zbliżała się migrena.

-Przepraszam. Po prostu według mnie jesteś bardzo fotogeniczny i nie pomyliłem się.. Zdjęcie wyszło genialne.

-Bardzo się cieszę – wymamrotał, tym razem już niemrawo Shima, z którego nagle uleciała wszelka agresja. Czyżby to komplement tak na niego zadziałał? A może zwyczajnie kac wziął górę nad zdenerwowaniem? Obie opcje były bardzo prawdopodobne.

-Nazywam się Yuu Shiroyama i jestem młodym fotografem. Co prawda studiuję, ale pracuję również dla jednego ze studiów. Muszę zrobić sesję zdjęciową na pracę zaliczeniową, zgodziłbyś się dla mnie pozować? Proszę!

Czarnowłosy powiedział to wszystko tak szybko, że rzeczą niemal niemożliwą było zrozumienie go. Jednakże Shima przetworzył każde słowo osobno, co nie przełożyło się na zastanowienie nad propozycją.

-Jasne. - wypalił, nie myśląc zbyt wiele. - Napisz mi adres, bo jak powiesz, to zapomnę, gdy wytrzeźwieję.

Shiroyama roześmiał się, po czym wyciągnął kartkę i długopis. Zapisał na nim adres studia, w którym pracował, napisał jeszcze godzinę i dał spokój skacowanemu człowiekowi, któremu niewiele brakowało do ponownego zaśnięcia na parkowej ławce.

-Lipidy są nierozpuszczalne w wodzie. Ich właściwości są następujące: gromadzą energię, stanowią barierę cieplną organizmu, wyłapują energię świetlną, gwarantują nieprzemakalność wody, budują błony komórkowe.. Panie Takashima, czy mój wykład przeszkadza panu w spaniu?

Rudowłosy podniósł wtedy głowę z blatu, na którym nie było nic, poza jego komórką. Pokręcił głową, dając pani profesor do zrozumienia, że nie, wykład wcale nie przeszkadza mu w spaniu, ba, on w nim wręcz pomaga! Właściwie, co on sobie myślał, idąc na wykład na kacu? Pewnie niewiele. Dopiero teraz dotarło do niego, na co się zgodził; to chyba znaczyło, że trzeźwiał. On miał pozować? I to jeszcze jakiemuś obcemu facetowi!

-Synteza kwasów tłuszczowych u większości organizmów przebiega w cytozolu, a u roślin w chloroplastach.

To zdanie dotarło do niego aż za dobrze. Chyba to będzie jedyna informacja, którą zapamięta z wykładów z biologii komórki bez zapisywania jej.

Wychodząc z sali, zastanawiał się, dlaczego wybrał akurat biotechnologię jako kierunek studiów; bo biologia dobrze mu szła na każdym etapie jego edukacji? Możliwe. Poza tym, miał w sobie jakąś ciekawość naukowca. Te dwa czynniki chyba wystarczająco się składały na jego wybór. Westchnął, wychodząc przed budynek; słońce już drugi raz tego dnia zaatakowało jego wrażliwe na promienie oczy i głowę. Ze zdziwieniem zauważył Takanoriego, który wyglądał, jakby potraktowano go wyżymaczką albo maglem. Czyżby i on pofatygował się na wykład? Wcześniej go nie zauważył.

-Cześć, byłeś na wykładzie? - spytał, podchodząc do kolegi.

-Byłem. To znaczy, spałem.

-Ja też, ale mnie zbudziła.

-Boś sobie usiadł w pierwszym rzędzie, to się nie dziw, że cię zauważyła i zbudziła! Następnym razem usiądź obok mnie, to prześpimy się razem.

Shima był już tak trzeźwy, że dotarła do niego dwuznaczność tej wypowiedzi. Grzecznie jednak odmówił, wykręcając się tym, że zależy mu na zdaniu późniejszego egzaminu i w ogóle. Taka zaśmiał się.

-Przypomnij sobie wczorajszą imprezę i to, ile wspólnego miała ona z jakąkolwiek nauką. Poza tą, byś więcej się nie zakładał o wypicie dziesięciu kolejek naraz i zapicie tego winem.

-Jedyne, co sobie przypominam to to, że się na mnie uwaliłeś i ocierałeś, a wcześniej wypominałeś mi, że powinienem być teraz na froncie wojennym, a nie, opierdalam się na studiach.

-Nadal tak myślę. W sensie, że się opierdalasz. - wyszczerzył się Taka.

Rudowłosy machnął na niego ręką. Z nim nie warto było się kłócić. Jak to mówią, małe wredne, bo ma serce bliżej dupy. Właśnie, a propo dupy.. W tylnej kieszeni jego spodni spoczywała kartka z nabazgranym adresem studia fotograficznego. Wyciągnął ją, by jeszcze raz przemyśleć to, co zamierzał zrobić. Na czternastą miał się stawić jako model; co powinien na siebie włożyć? Czy dadzą mu ubranie? Czy może sam powinien się odstawić? Zbyt wiele pytań krążyło po jego głowie, by miał iść teraz na laboratorium z fizyki. Facet i tak nie sprawdzał obecności, więc jego bycie tam nie miało najmniejszego sensu. Pojechał do domu, gdzie zaczął się nad wszystkim od nowa zastanawiać.

O trzynastej trzydzieści wyszedł z domu, ubrany w bordowe, dopasowane spodnie z pomarszczonego materiału i ciemną koszulę, której rozpięte górne guziki pokazywały fragment bladego torsu. Prawdę mówiąc, był najbledszy ze wszystkich osób, z którymi studiował i był z tego dumny. Uwielbiał mlecznobiałą cerę, u siebie i u innych. Była dla niego synonimem piękna, podobnie jak przesadnie szczupła sylwetka i czerwone wargi u kobiet. Jednak to ostatnie nie było dla niego aż takie ważne, albowiem dziewczyny nie podniecały go seksualnie. Nie wstydził się o tym mówić, ponieważ uważał, że nie ma czego ukrywać. Z tą myślą wsiadł w odpowiednią linię metra i po dwudziestu minutach był na miejscu. Stanął pod studiem, myśląc, że może to być jednak ciekawe doświadczenie. Wszedł do środka; było ono urządzone w stylu zachodnim, więc tak pewnie wyglądały wszystkie ważne studia w Stanach Zjednoczonych, czy nawet w Europie. Nigdy nie miał do czynienia z modą, ale może warto to zmienić? Ostatecznie, uwielbiał chodzić po sklepach, w czym skrupulatnie towarzyszył mu Takanori, a Akira wciąż jęczał, że to gejowskie i zmywał się po dziesięciu minutach.

-Halo? - spytał niepewnie, stukając w jakieś drzwi. Otworzyła mu kobieta o czerwonych włosach, z kredką zatkniętą na uchu. Shima musiał w duchu przyznać, że to jedna z najbarwniejszych osób, jaką w życiu widział

-Słucham? - odezwała się miłym głosem, który zupełnie nie pasował do jej wygolonych brwi i kolczyków w kilku miejscach.

-Szukam Yuu. - odezwał się rudowłosy, nieco już pewniejszy siebie. Nagle zza kobiety wyłonił się znajomy, czarnowłosy mężczyzna.

-Witaj! Czekaliśmy na ciebie. Yumi, popatrz no na niego; jest dokładnie taki, jak mówiłem.

-Tak, masz rację! On jest taki..

-No dokładnie!

Shima nie wiedział, jaki to „no dokładnie” jest i bardzo chciał się dowiedzieć.

-Słuchajcie, a moglibyście się wyrażać w języku zrozumiałym dla mnie? Bo mam wrażenie, że ta dziwna telepatia między wami na mnie nie działa.

-Masz rację, wybacz. To dlatego, że jesteśmy bliźniakami. Często dokańczamy za siebie myśli.

Dopiero teraz zauważył ich podobieństwo; zagłuszyły je kolczyki dziewczyny i makijaż chłopaka. Rozdziawił buzię szeroko, wpatrując się w nich. Dopiero po chwili zorientował się, że to niegrzeczne, zamknął usta i odwrócił na moment wzrok. Bardzo go ciekawiło, jaki to według nich jest. W końcu ma występować jako model, musi wiedzieć, co myśli o nim fotograf i..

-Przepraszam, Yumi, kim ty właściwie tutaj jesteś?

-Stylistką, wizażystką, fryzjerką.. Artystką pod kilkoma postaciami. Studio należy do naszej matki, która jest projektantką mody. - wyjaśniła dziewczyna, wskazując brodą na zdjęcia na ścianach. Na fotografiach znajdowały się wybiegi, po których z gracją przechadzały się modelki, oraz okładki magazynów. Może i on trafi kiedyś na taką okładkę?

-No więc, jaki według was jestem?

Rodzeństwo spojrzało po sobie i uśmiechnęło się.

-Według nas jesteś skarbem. Porcelanową laleczką, o którą trzeba dbać, by się nie zakurzyła i by ludzie wciąż ją podziwiali za kruchość i piękno. Po to one w końcu są, czyż nie? Poza tym, twoje nogi są o wiele lepsze od moich. Dłuższe i zgrabniejsze.

Shima uśmiechnął się na ten komplement.

-Dobra, tracimy cenny czas. Zrób go na jeszcze większe bóstwo, niż jest teraz i za maksymalnie półtora godziny widzę go na sali. - zarządził Yuu, podnosząc kubek z kawą; czarną, z dwoma łyżeczkami cukru. Uśmiechnął się jeszcze do siostry i Shimy, po czym zniknął, dając Yumi pracować.

-Siadaj. Na szczęście włosy masz pofarbowane, więc nie muszę z nimi wiele robić poza dobrym cięciem. Pocieniuję je i ułożę, potem zajmiemy się ubraniem i makijażem.

-Makijażem?

-No tak. Będziesz wpisywał się w nowy trend w modzie, w którym młodzi chłopcy wyglądają jak piękne dziewczyny. Możesz być z siebie dumny.